ഗുരു

മനുഷ്യ ജന്മങ്ങള്‍ക്ക് നാല്‍ക്കാലികളുടെ വില പോലും ഇല്ലാത്ത ഒരു കാലത്ത്,

കാലിത്തൊഴുത്തില്‍  അങ്ങ് ജനിച്ചു.

പിറവി  മുതല്‍ മരണം വരെ പരമ ദാരിദ്രത്തില്‍ ജീവിച്ചു.

ഹൃദയം തകര്‍ന്ന പച്ചമനുഷ്യരെ ആള്‍ക്കൂട്ടത്തില്‍ പരതിയിരുന്ന അങ്ങയുടെ കണ്ണുകളില്‍ ഏതോ മഹാസാഗരത്തിന്റെ ആര്‍ദ്രത.

 ഒടുവില്‍ ശിഷ്യരുടെ പാദങ്ങള്‍ കഴുകി, പരസ്നേഹത്തിന്റെ വിത്ത് വിതച്ച ഗുരുവേ,

നിനക്ക് തുല്യം, നീ മാത്രം!

എങ്കില്ലും ഒന്ന് ചോദിക്കട്ടെ,

എന്തിനു നീ നന്ദി കെട്ട ഇരുകാലികളെ ഇത്രമാത്രം സ്നേഹിച്ചു?

ഞങ്ങള്‍ മനുഷ്യര്‍…

കൊടും വേനലില്‍ മകരചൂടിനെ ഇടതടവില്ലാതെ പ്രാകുകയും,

ബദല്‍ മഴയെ ശപിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഞങ്ങള്‍ മനുഷ്യര്‍.

തിന്‍മ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന ഏവനും നല്ലവനായ ദൈവത്തിന്‍റെ മുന്‍പില്‍ സ്വീകാര്യനാണ്,

മാത്രമല്ല, അവിടുന്ന് അവനില്ലും പ്രസാദിക്കുന്നു എന്ന് പാടുമ്പോഴും,

നീതിയുടെ ദൈവമെവിടെ എന്ന് ചോദിക്കുന്ന ഞാനും ഒരു മനുഷ്യന്‍.

ഒരു പക്ഷെ, ഞങ്ങളിലെ അപൂര്‍ണതകളെ ആവാം അങ്ങ് സ്നേഹിച്ചത്.

അല്ലെങ്കില്‍,

ആരെയും ഒരു വട്ടം പോലും പഴിക്കാതെ,

ഒന്നും ഉരിയാടാതെ,

ആ ക്രുശീകരണം.

“മഹാ ഗുരുവേ, അങ്ങേക്ക് തുല്യം അങ്ങ് മാത്രം”